در دوران بازسازی صابون لوکس اصل در انگلستان معرفی شد، به این معنی که تا اواسط دهه 1800، صابون یک کالای لوکس بود که به طور منظم فقط توسط افراد مرفه استفاده می شد.
فرآیند تولید صابون تحت نظارت دقیق مقامات درآمد بود که اطمینان حاصل کردند که تجهیزات صابون سازها در صورت عدم نظارت در قفل و کلید نگه داشته می شوند.
علاوه بر این، صابون نمی تواند توسط سازندگان کوچک تولید شود، زیرا قانونی که تصریح می کند دیگ های صابون باید حداقل یک تن امپراتوری را در هر جوش تولید کنند، که این فرآیند را خارج از دسترس افراد عادی قرار می دهد.
با لغو مالیات در سال 1853، تجارت صابون تقویت شد و مقررات زدایی شد.
ویلیام گوسیج صابون با قیمت پایین و با کیفیت را از دهه 1850 تولید کرد. رابرت اسپیر هادسون در سال 1837 شروع به تولید پودر صابون کرد، در ابتدا با آسیاب کردن صابون با هاون و هاون بنجامین تی سازنده آمریکایی نوآوری های بازاریابی را معرفی کرد.
که شامل فروش صابون نواری و توزیع نمونه محصول می شد. ویلیام هسکت لور و برادرش جیمز در سال 1886 یک کارگاه صابونی کوچک در وارینگتون خریدند و چیزی را که هنوز هم یکی از بزرگترین تجارت‌های صابون است.
که قبلا Lever Brothers نامیده می‌شود و اکنون Unilever نامیده می‌شود، تأسیس کردند. این مشاغل صابون جزو اولین شرکت هایی بودند که در مقیاس بزرگ به کار گرفتند.
صابون مایع تا قرن نوزدهم اختراع نشد. در سال 1865، ویلیام شپارد نسخه مایع صابون را به ثبت رساند.
در سال 1898، BJ جانسون یک صابون مشتق شده از روغن نخل و زیتون تولید کرد. شرکت او، BJ Johnson Soap Company ، در همان سال صابون با نام تجاری Palmolive را معرفی کرد.
این نام تجاری جدید صابون به سرعت محبوب شد، و به حدی که شرکت صابون BJ جانسون نام خود را به Palmolive تغییر داد .
در اوایل دهه 1900، شرکت های دیگر شروع به توسعه صابون های مایع خود کردند. محصولاتی مانند Pine-Sol و Tide در بازار ظاهر شدند و فرآیند تمیز کردن چیزهای غیر از پوست مانند لباس، کفپوش و حمام را بسیار آسان‌تر کردند.
صابون مایع همچنین برای روش‌های شستشوی سنتی یا غیر ماشینی، مانند استفاده از تخته لباسشویی، بهتر عمل می‌کند .
