با انبوهی از انطباق‌ها و مخترعان فردریکدو مولینز اولین حق ثبت اختراع لامپ کم مصرف شمعی لوستر رشته‌ای با لامپ شیشه‌ای را در انگلستان دریافت کرد.
متاسفانه لامپ کاملا درست نبود. طراحی ضعیف لامپ فقط شامل یک خلاء جزئی بود که باعث می شد خیلی سریع گرم شود. هوای داخل باعث ایجاد علائم سوختگی سیاه روی لامپ شیشه ای و فرسودگی سریع شد.
بیست و چهار سال بعد، در سال 1865، هرمان اسپرنگل، شیمیدان آلمانی، به کشفی دست یافت. او هوا را از داخل لامپ های برق خارج کرد و فیلامنت را حفظ کرد و مشکل سیاه شدن را برطرف کرد.
سیستم پمپ خلاء جیوه ای او چنان موفقیت آمیز بود که نام او را تا به امروز یدک می کشد. به پمپ اسپرنگل معروف است.
با پیشروی به سال 1874، دو مرد به نام های متیو ایوانز و هنری وودوارد را معرفی می کنیم. این افراد حق اختراع لامپ های رشته ای با رشته های کربنی را در ایالات متحده و کانادا ثبت کردند.
لامپ های آنها خوب کار می کرد اما فروش نمی رفت. پنج سال بعد، دو ایوانز-وودوارد تسلیم شدند و حق اختراع خود را به ادیسون فروختند .
این ما را به سال 1879 می رساند. اکنون، ادیسون الهام گرفته شد تا با ایجاد یک لامپ رشته ای ارزان، قابل اعتماد و ایمن در یک بازه زمانی شش هفته، چراغ های گازی را جایگزین کند.
او تیمی متشکل از 14 مرد به نام “ماشین” را برای کمک به او گرد هم آورد و آنها دست به کار شدند. با این حال، ادیسون و تیمش رقابت داشتند.
از انگلستان، سر جوزف ویلسون سوان نیز بر روی ایجاد یک لامپ رشته ای کار می کرد.
او به طور مستقل در انگلستان یک حق اختراع دریافت کرد در شب سال نوی 1879، ادیسون آخرین اختراع لامپ را ارائه کرد. تقویم تا سال 1880 کلیک کرد و سوان یک چراغ کار ارائه کرد.
هم اختراع ادیسون و هم اختراع سوان کاربردی بودند، اما هیچکدام برای استفاده تجاری آماده نبودند.
هر دو مرد به بهبود اختراعات خود ادامه دادند. ادیسون دو حق ثبت اختراع در ایالات متحده برای لامپ های برقی خود که اکنون از نظر تجاری قابل دوام هستند دریافت کرد و شرکت ادیسون الکتریک را تأسیس کرد .
لامپ های سوان نیز به اندازه کافی توسعه یافتند و سال بعد، در سال 1881، شرکت سوان الکتریک لایت تاسیس شد.
