اولین سوابق مکتوب ادویه کاری خورشتی از فرهنگ های مصر باستان، چین و هند آمده است.
پاپیروس Ebers از مصر اولیه متعلق به 1550 قبل از میلاد حدود هشتصد درمان دارویی مختلف و روش های دارویی متعدد را توصیف می کند.
مورخان معتقدند که جوز هندی که از جزایر باندا در جنوب شرقی آسیا سرچشمه می گیرد.، در قرن ششم قبل از میلاد به اروپا معرفی شد.
بازرگانان اندونزیایی به اطراف چین، هند، خاورمیانه و سواحل شرقی آفریقا سفر کردند بازرگانان عرب مسیرهای خاور میانه و هند را تسهیل کردند. این باعث شد که شهر بندری اسکندریه مصر مرکز اصلی تجارت ادویه باشد.
مهمترین کشف قبل از تجارت ادویه در اروپا بادهای موسمی (40 میلادی) بود کشتیرانی از پرورش دهندگان ادویه شرقی به مصرف کنندگان اروپای غربی به تدریج جایگزین مسیرهای ادویه ای محصور در خشکی شد .
که زمانی توسط کاروان های عربی خاورمیانه تسهیل می شد.
ادویه جات به اندازه کافی در دنیای باستان برجسته بود که در عهد عتیق به آنها اشاره شده است. در پیدایش ، یوسف توسط برادرانش به تاجران ادویه به بردگی فروخته شد.
در Exodus ، ماننا شبیه به گشنیز توصیف شده است. در آواز سلیمان ، راوی مرد معشوق خود را با بسیاری از زعفران، دارچین و سایر ادویه ها مقایسه می کند.
قرون وسطیhe Mullus” در حال برداشت فلفل. تصویری از نسخه فرانسوی سفرهای مارکوپولو .
ادویه جات از جمله محصولات مورد تقاضا و گران قیمت موجود در اروپا در قرون وسطی بود ، رایج ترین آنها فلفل سیاه ، دارچین (و جایگزین ارزان تر کاسیا )، زیره ، جوز هندی ، زنجبیل و میخک بودند.
با توجه به تئوری اصلی طب قرون وسطایی مبنی بر شوخ طبعی ، ادویه ها و گیاهان برای ایجاد تعادل در “طنز” در غذا، [6] یک مبنای روزانه برای سلامتی در زمان همه گیری های مکرر ضروری بودند.
علاوه بر اینکه مورد علاقه کسانی است که از طب قرون وسطایی استفاده می کنند.
نخبگان اروپایی نیز در قرون وسطی هوس ادویه داشتند و معتقد بودند که ادویه ها از “بهشت” هستند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.