مغز پسته، بلوط و گلابی وحشی، بادام کوهی شکوفه باید بخشی از رژیم غذایی ایرانیان جوانی را تشکیل می داد که شروع به مردانگی آنها طلسم زندگی در فضای باز در استپ جنگلی بود .
روزانه مقدار معینی از بادام شیرین خشک شده برای سفره پادشاهان ایرانی تحویل داده می شد (Polyaenus, Strategica 4.32). در ادبیات پهلوی در فصل 27 بونداهیش به این آجیل های مفید اشاره شده است.
آنها هنوز نقش مهمی در درختکاری و رژیم غذایی ایران و افغانستان دارند. درختان بادام پرورشی تا ارتفاع 2365 متری در کوهستان های افغانستان یافت می شود.
در ایران متوسط تولید سالانه در دهه 1970 50000 تن در نظر گرفته شد. برای افغانستان ارقام قابل اعتمادی در دسترس نیست، اما تخمین ها از صادرات سالانه این کشور (عمدتا به هند) در دهه 1950 بین 2500 تا 4000 تن بود.
درخت بادام علاوه بر ارزشی که به عنوان منبع غذایی دارد، کاربردهای دیگری نیز در زندگی روزمره ایرانیان داشته است. بنابراین پوست آن را می‌کوبیدند و می‌کوبیدند و با فشار دادن خمیر حاصل در مشت، روغن آن را استخراج می‌کردند.
از این روغن به عنوان ملین مانند روغن کرچک ( kaṛčak ) استفاده می شد.
چوب بادام وحشی (به ویژه Amygdalus scoparii ) به ساخت بهترین زغال چوب و هیزم عالی (Schlimmer) مشهور است. در قرن نوزدهم عصاهای ساخته شده از چوب Amygdalus orientalis بسیار مد بودند.
مولادر افغانستان اغلب یک عصای چوب بادام به عنوان یک تعویذ حمل می کنند این چوب همچنین برای ساخت دسته شلاق برای دفاع از خود در برابر مارها (Aitchison) استفاده می شود.
در ایران شیء طلایی یا نقره‌ای شکلی به نام بادامه برای دفع چشم بد به کاپوت نوزاد می‌بندند.
ادام هم به صورت تازه و هم معمولاً خشک مصرف می شود در اوایل بهار، زمانی که آجیل جوان و لطیف است، بادام های سبز رنگی که به آن چاغالبادام می گویند.
ترد و خوراکی آنها پس از غوطه ور شدن در آب نمک توسط دست فروشان در گوشه و کنار خیابان فروخته می شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.