سه نوع روش خشک کردن کشمش به خصوص کشمش تیزابی قوچان وجود دارد.
عبارتند از: خشک کردن آفتاب، خشک کردن سایه، و خشک کردن مکانیکی.
با این حال، آلودگی محیطی، عفونت حشرات، و زوال میکروبی ممکن است رخ دهد و کشمش حاصل اغلب از کیفیت پایینی برخوردار است.
علاوه بر این، خشک کردن آفتاب یک فرآیند بسیار کند است و ممکن است مطلوب ترین کشمش را تولید نکند.
خشک کردن مکانیکی را می توان در محیط ایمن تر و کنترل شده تری انجام داد که در آن خشک شدن سریع تضمین شده است.
یکی از انواع خشک کردن مکانیکی استفاده از گرمایش مایکروویو است.
مولکول های آب موجود در انگور انرژی مایکروویو را جذب کرده و در نتیجه تبخیر سریع می شود. گرمایش مایکروویو اغلب کشمش پفکی تولید می کند.
فرآیندهای پس از خشک شدن:
پس از اتمام فرآیند خشک کردن، کشمش به کارخانه‌های فرآوری فرستاده می‌شود و در آنجا با آب تمیز می‌شود تا هر گونه اجسام خارجی که ممکن است در طول فرآیند خشک‌کردن فرو رفته باشد، از بین برود.
ساقه ها و کشمش های خارج از عیار نیز حذف می شوند.
فرآیند شستشو ممکن است باعث آبرسانی مجدد شود، بنابراین یک مرحله خشک کردن دیگر پس از شستشو تکمیل می شود تا اطمینان حاصل شود که رطوبت اضافه شده حذف شده است.
تمام مراحل تولید کشمش در تعیین کیفیت کشمش بسیار مهم است.
گاهی اوقات پس از مرحله پیش تیمار و قبل از خشک شدن به کشمش دی اکسید گوگرد می زنند تا سرعت قهوه ای شدن ناشی از واکنش بین پلی فنل اکسیداز و ترکیبات فنلی کاهش یابد.
دی اکسید گوگرد همچنین به حفظ طعم و جلوگیری از از دست رفتن برخی ویتامین ها در طول فرآیند خشک کردن کمک می کند.
